Homo capax Dei jako ideał wychowania

Rozprawa ma charakter metapedagogiczny, wpisując się w obszar dociekań pedagogiki ogólnej i teoretycznych podstaw wychowania. Jest przy tym jednoznacznie osadzona w pedagogice religii nurtu personalistycznego. Takich prac powstaje w ostatnich latach coraz więcej, co wydatnie świadczy albo o ich ciągłej jeszcze nieobecności w naukach o wychowaniu, albo o swoistym „głodzie”, zapotrzebowaniu na powrót w debatach naukowych do kwestii aksjonormatywnych i teleologicznych.

Z recenzji prof. zw. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego

Niniejsza rozprawa przedstawia człowieka – homo capax Dei – niejako w trzech dopełniających się wymiarach, płaszczyznach. Nawiązując do najnowszych technologii, można powiedzieć, że ukazuje ona człowieka w 3D: „w głąb”, „horyzontalnie” i „wertykalnie”. Człowiek capax Dei jako ideał wychowania przedstawia się: „w głąb” poprzez niedokończoność, podmiotowość, duchowość, wewnętrzną metamorfozę, dynamizm, jedność, wielowymiarowe bycie i wielokierunkowe stawanie się; „horyzontalnie” poprzez relacyjność, bezinteresowny dar z siebie, dialog z ludźmi i Bogiem oraz miłość; a także „wertykalnie” poprzez wolność, poszukiwanie i odczytywanie ciągle na nowo sensu życia, wizję przyszłości, cel ostateczny, wybieganie „poza” i otwartość na Transcendencję.

Oczywiście wizja człowieka pojętego jako capax Dei ma też swoje pedagogiczne implikacje w dziedzinie teorii wychowania. Walorem aplikacyjnym pracy jest ukazanie ideału wychowania z perspektywy Objawienia Bożego, określenie naczelnego celu wychowania i wyznaczenie celów pośrednich.

Wydaje się, że capax Dei, jako człowiek rozwijający się trójkierunkowo, może być ideałem wychowania.

Autor ma nadzieję, że niniejsza rozprawa będzie chociażby małym przyczynkiem do tworzenia „polskiej pedagogii”.

Niniejsza praca jest zaproszeniem do dialogu, do wspólnej drogi…

Spis treści: