Muzyka życia

„Muzyka życia”, książka Joanny Rawik nie jest klasyczną autobiografią- takiego rodzaju książkę autorka ma już za sobą. W tej nowej też znajdziemy znaczące akcenty autobiograficzne wplecione w tekst, ale Rawik szło o coś więcej.

Podjęła bowiem próbę przywołania czasu minionego, tzw. peerelowskiego, ważnych z tego okresu zdarzeń z życia artystycznego, kulturalnego, znaczących postaci polskiej sceny teatralnej i estradowej, polskiego filmu. Zaś w tle mamy politykę, kształtującą i warunkującą życie zwykłych ludzi- już to codzienne i już to od święta.

Autorka wie, że podjęła się rzeczy trudnej. Niełatwo bowiem dziś podjąć się próby zebrania tego wszystkiego, co znakomitego wówczas dokonało się w kulturze polskiej, w różnych tej kultury dziedzinach życia, jakie ważne wydarzenia odnotowały annały polskie i obce, jak istotne były zjawiska w amatorskim ruchu artystycznym i kulturze tej niewysokiej, ogarniające swymym zasięgiem szerokie rzesze ludzi w dużych i małych ośrodkach miejskich, ale także na wsi. Nie jest prostą sprawą skonfrontować tych spraw i rzeczy, ponieważ żyjemy w diametralnie różnych warunkach społeczno-ekonomicznych.

Rawik z tej próby wychodzi z powodzeniem, ponieważ udaje się jej zachować w tej pisarskiej robocie rzecz ważną- obiektywizm.

Innym walorem tej książki jest erudycja, świetny język- pamiętajmy, że autorka ma za sobą nie tylko parę udanych książek (jedna z nich, świetna, pt. „Edith Piaf- ptak smutnego stulecia” ukazała się nakładem Studia EMKA), ale całą masę tekstów publicystycznych i felietonów pomieszczanych w wielu periodykach. Że ma znakomity słuch tak muzyczny, jak i pisarski. No i wielką karierę pieśniarską. Była laureatką wielu ważnych przeglądów i festiwali krajowych i zagranicznych. Jako jedna z niewielu artystek miała zaszczyt wystąpić z recitalem w słynnej paryskiej Olimpii. A trzeba wiedzieć, że Olimpia, w latach 70. i 80., kiedy jej szefem artystycznym był legendarny Bruno Coquatrix, była dla pieśniarzy i piosenkarzy swoistą mekką. Z Polaków wystąpili poza nią tylko Ewa Demarczyk i Czesław Niemen.

Zaś erudycję Rawik zawdzięcza biegłej znajomości paru języków, dzięki czemu mogła obcować, czyni to do dziś, z wielką światową literaturą. Słowem to znakomita książka, będzie cennym uzupełnieniem zasobów polskiej literatury. Książka z tych, których nie wolno nie przeczytać.

 

 Urodziła się w Rumunii, gdzie od siódmego roku życia uczyła się gry na skrzypcach. W wieku lat trzynastu przyjeżdża do Polski, porzuca skrzypce, podejmuje studia aktorskie. Po dwóch sezonach teatralnych zajmuje się wyłącznie piosenką, zdobywając liczne nagrody na Festiwalach Piosenki Polskiej w Opolu. Trzykrotnie reprezentuje Polskę na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Koncertuje w paryskiej Olympii, w Berlinie, Pradze, Budapeszcie, Wiedniu, Zurychu, Zagrzebiu, Bułgarii, Rumunii, ZSRR, USA, Australii, Izraelu. W latach 70. prowadzi cykliczne audycje radiowe o piosence francuskiej, prezentuje programy telewizyjne, również w TV Polonia.

Publikuje stałe felietony, początkowo w „Twoim Stylu”, następnie w miesięczniku „Dziś” oraz w „Aneksie”- dodatku kulturalnym do dziennika „Trybuna”. Od 2010 roku pomieszcza stały felieton w społeczno-kulturalnym „Miesięczniku”. W 1991 roku ukazuje się jej debiutancka książka „Edith Piaf – Hymn życia i miłości”. Kolejno wydaje książki: „Za kulisami sławy”(1992 r.), „Maestra – opowieść o Wandzie Wiłkomirskiej” (1993 r.), „Kocham świat” (2002 r.), „Krótka opowieść o piosence” (2002 r.), „Edith Piaf – ptak smutnego stulecia” (2003 r.), „Epitafium dla wróbla” (2007 r.) oraz „Świat jest muzyką” (2008 r.).

Najchętniej śpiewa recitale, także z orkiestrami symfonicznymi. Od czternastu lat gra i śpiewa monodram „Edith Piaf – ptak smutnego stulecia”. W 2009 r. odznaczona złotym medalem Gloria Artis – zasłużony dla kultury.