Telewizyjne debaty polityków jako przykład dyskursu publicznego,

Telewizyjne debaty stały się jedną z najbardziej popularnych form komunikowania się polityków z obywatelami. W trakcie ich  nadawania ukazują się kolejne odsłony dyskursu publicznego w postaci komentarzy i barwnych polemik. Dla jednych odbiorców są przykładem interesującej publicystyki, dla innych zaś – areną sporów i kłótni między przedstawicielami elit rządzących. Jak politycy dyskutują ze sobą w studiu telewizyjnym? Jakich środków werbalnych używają, aby przekonać swych rozmówców, dziennikarzy i telewidzów? Jaka wreszcie atmosfera towarzyszy ich wypowiedziom? – na te pytania znajdzie Czytelnik odpowiedź w tej pracy. Książka pokazuje językowe oblicza rozmów polityków z gospodarzami popularnych audycji publicystycznych. Autor opisuje komunikacyjne i perswazyjne właściwości dyskusji w studiu telewizyjnym, kreśląc jednocześnie obraz współczesnego języka polityki.

Dr Marcin Poprawa jest językoznawcą, adiunktem w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Zajmuje się współczesną lingwistyką, prowadzi badania nad językiem polityki, ideologiami oraz perswazją w różnych praktykach dyskursu publicznego. Jego zainteresowania naukowe obejmują analizę dyskursu oraz werbalne i niewerbalne aspekty komunikacji społecznej.

SPIS TREŚCI (wg. rozdziałów i podrozdziałów):

 Wstęp

I. Dyskurs publiczny - ujęcie teoretyczne

1. Pojęcie dyskursu - rozbieżności terminologiczne

2. Dyskurs jako przedmiot badań językoznawczych

3. Dyskurs w badaniach socjolingwistycznych

4. Dyskurs w lingwistyce tekstu

 II. Język polityki - stanowiska badawcze i współczesne tendencje rozwojowe

1. Status języka polityki w komunikacji propagandowej

2. Najważniejsze zjawiska w języku polityki po roku 1989

 III. Język telewizji na tle teorii komunikacji

1. Teorie komunikacji językowej - postulaty badawcze

2. Język telewizji - stan badań

 IV. Aktorzy telewizyjnej publicystyki i ich role w dyskursie

1. Zachowania językowe skierowane do odbiorcy telewizyjnego

2. Role symboliczne i konwersacyjne aktorów sceny politycznej 

3. Strategie komunikacyjne stosowane przez dziennikarzy

 V. Autoprezentacja w telewizyjnych dyskusjach polityków

1. Auto prezentacja jako problem psychologiczny

2. Tendencje komunikacyjne w mediach po roku 1989 a autoprezentacja

 VI. Autoprezentacja w świetle pragmatyki jezykowej

1. Językowe strategie zachowań autoprezentacyjnych o charakterze atrybucyjnym

2. Językowe strategie zachowań autoprezentacyjnych o charakterzekompensacyjnym

 VII. Autoprezentacja a zmiany telewizyjnego układu komunikacyjnego

1. Strategie autokreacji bezpośredniej

2. Strategie autokreacji pośredniej

 VIII. Analiza konwersacyjna telewizyjnej debaty politycznej. Studium przypadku

1. Globalna organizacja telewizyjnej debaty polityków

2. Zakłócenia konwersacyjne w telewizyjnej debacie polityków

 Zakończenie

 Aneks

 Bibliografia